Pracownicy Huty Stalowa Wola w ten gorący czas nie pozostali bierni. 17 lipca akcję strajkową zapoczątkowali robotnicy wydziału Narzędziowni, do których kolejno przyłączały się załogi wydziałów mechanicznych i hutniczych. Prowadzony z różnym natężeniem protest zakończył się 23 lipca i skutkował zgodą dyrekcji na podwyżkę płac.

Po podpisaniu porozumień w Stoczni Gdańskiej, w HSW już 2 września, z inicjatywy pracowników Narzędziowni, zawiązał się dwunastoosobowy Założycielski Komitet Robotniczy, na czele którego stanęli Stanisław Krupka i Franciszek Chudzik. Z powodu braku reakcji zarządu na inicjatywy załogi, 9 września ogłoszono strajk, szybko zakończony, wobec podjęcia rozmów. 11 września przedstawiciele 24 wydziałów spotkali się z dyr. naczelnym Z. Malickim. W wyniku poczynionych uzgodnień następnego dnia ukonstytuował się Tymczasowy Komitet Założycielski KP HSW.

Wysłano delegatów na rozmowy do Gdańska. Na spotkaniu 17 września 1980 r., na którym podjęto decyzję o stworzeniu ogólnopolskiego związku, Stalową Wolę w Krajowej Komisji Porozumiewawczej reprezentował S. Krupka i on to znalazł się w gronie 45 członków założycieli NSZZ „Solidarność", podpisanych pod wnioskiem do warszawskiego sądu, o formalną rejestrację. Później został delegatem na I Krajowy Zjazd i członkiem Komisji Krajowej. 27 IX 1980 z inicjatywy HSW powstał stalowowolski MKZ „S"; zrzeszający ponad 30 zakładów. W styczniu 1981 S. Krupka stanął na czele Komisji Zakładowej HSW, a w kwietniu został przewodniczącym Zarządu Regionu „S" Ziemia Sandomierska, zaś na drugim zjeździe delegatów HSW na przewodniczącego zakładowego związku „S" wybrano Janusza Kotulskiego.

Ze względu na potęgę kombinatu związek zawodowy HSW od początku istnienia odgrywał wiodącą rolę w regionie i znaczącą w całym kraju. W połowie XI 1980 do „Solidarności" należało prawie 17 tys. osób (na ponad 20 tys. zatrudnionych).

„S" w HSW prowadziła działalność statutową; dbała o przepływ informacji, podejmowała działania interwencyjne i socjalne, brała udział w ogólnopolskich akcjach strajkowych. Zapraszała też na spotkania czołowych działaczy opozycji – w Stalowej Woli gościli Ryszard Bugaj, Andrzej Gwiazda czy Andrzej Wajda z Krystyną Zachwatowicz. Od początku wsparcia ludziom pracy udzielało środowisko osób gromadzących się wokół kościoła MBKP i jego ówczesnego proboszcza ks. E. Frankowskiego.

Jawną działalność związku przerwało wprowadzenie stanu wojennego 13 XIII 1981. Kilkudziesięciu pracowników HSW zostało internowanych. Pomimo to, szybko rozpoczęto działalność niejawną, tworząc podziemne struktury, w ramach których zbierano i kolportowano informacje, wspierano osoby represjonowane i rodziny internowanych.

Stalowowolska „Solidarność" odrodziła się i zorganizowany przez nią w 1988 r.strajk znacząco przyczynił się do zaistnienia przemian ustrojowych w kraju.

Ale to już zupełnie inna historia.